Şimdi içimden geçenleri yazıyorum sizlere. Benim beynim sürekli faaldir. Herkesin ki de öyledir muhakkak. Ama benim ki başka türlü çalışır. Söylenmiş bir güzel söz,tatlı bir bakış,ince bir davranış bana o kadar büyük mutlulukların kapısını açar ki,öyle bir dünyaya götürür ki, bilemezsiniz.
Hemen o an çok güzel,renkli,ışıl ışıl bugünleri yaşamaya başlar,çok uzak geleceğe gidiveriririm. Ve her günüm,hayal ettiğim günler gibi olur. Ama öyle şeylerde küçücük şeyler beni endişelendirir ki, bu kez tüm olumsuzluklar kafama üşüşür,dünyanın en mutsuz, en umutsuz,en çaresiz insanı oluveririm.
Küçücük şeyler yanlış,küçücük,masum,art niyetsiz de olsa küçücük tek şey (şeyler değil) hayatımı altüst eder.
………bağlılık aksi halde tuzla buz olup saniyenin binde biri uzunluğunda izlenimlere bölünecek yaşamlara bir bütünlük veriyordu.

…… kaldı ki aşklarda imparatorluklar gibidir. Üzerine dayandırıldıkları düşünceler un ufak olduğunda onlarda silinir gider.
Hayat insana o kadar çok şey öğretiyor ki ; ben yarınları değil Leo’nun söylediği gibi bugünleri yaşıyorum yoksa ince hesaplarla mutlu olunmuyor. Ve yaşanacakların önüne kimse geçemiyor.

Yalnızlık,benim yalnızlığım…İçimde kopan fırtınalar…Yüreğimden geçen yalnızlık anıları…Dudaklarımdan dökülen yalnızlık şarkıları…Beynimi kurcalayan yalnızlık soruları…İşte hepsi benim yalnızlığım.Nasıl anlatsam,nerden başlasam.Yalnızlık kocaman bir kumsalda kendimi kum tanesi gibi çevremdekilere çok yakın olup,uzak hissetmemdir.O kadar insan içinde tek kalmam,içimden gelenleri söyleyememem bazen düşüncemi istediğim gibi haykıramamamdır…

Öyle farkı bir duygudur ki bazen mutlu eder,bazen hüzne boğar.Tıpkı yağmur gibi…Yağmurda bazen mutlu eder,neşelendirir.Ama bazen hüzne boğar,ağlatır.Düşen her bir yağmur tanesi,göz yaşım gibidir.Yüreğime dolar orda sel oluşturup,kalbimi parçalayıp alıp gider.İşte yalnızlık benim için budur.Beni kimi zaman çok mutlu eden,kimi zaman da tek bir kelime,bir şarkı ile ağlatan bir duygudur.

Ama hiçbir zaman PAYLAŞILMAZ,PAYLAŞILAMAZ…Neden dersen ? Adı üzerinde,içinde saklı yalınlıktan teklikten gelen yalnızlık…Yalnızlık iç dünyamdaki karmaşıklıkların çözümlenmesinde çok büyük bir etkenim…Bazen herkesten uzak kalıp ağlamam,bazen yeter artık deyip sitem etmem.Bazen de en mantıklısı bu deyip aynı yolu izlememdir…

Yalnızlığım kendi içimde savaşım,tek taraflı çatışmamdır.Yalnız kalıp,kendimle mücadele etmem,kimseyle paylaşmamdır…Duyguların en farklısıdır,tarif edilmeyen…Bazen kelimeleri bir araya getiremeyip,boğazımda takılı kalan ne yutkunduğum ne de söyleyebildiğim bir cümledir…Yalnızlığı tarif etmek,dile getirmek için yaşamak gerekir.NE diyor bir sanatçımız ’Hiç mi yalnız kalmadın şu garip dünyada ah o zaman anlarsın YALNIZLIK PAYLAŞILMAZ…’ Bu sözden de anladığımız gibi yalnızlık duygularımızı kimseyle paylaşmadan yaşayabilmektir.Paylaşabilecek kişide hiçbir zaman içinden gelenleri tam olarak söyleyemez.Söyleyende zaten gerçekleri sunamaz..

YALNIZLIK PAYLAŞILMAZ…Çünkü yalnızlığı yalnız kılan PAYLAŞILMAMASI,PAYLAŞILAMAMADIR…!