Anacığım
Anacığım,
Sana bu ilk, kimbilir belkide son mektubum yazıyorum. Bir zamanlar ben çocuktum ve ben kanmış gibi yapardım senin beyaz yalanlarına. Ne tuhaftır ki dünde sen çocuk gibi kanıyordun benim gerçek yalanlarıma. gelmeyeceğimi bile bile yarın “geliyorsun değil mi” diyordun ama biliyordun gelmeyeceğimi, “evet yarın geliyorum” derken.
Bugün bayram günü anacığım, ne camiye giden bir oğul var nede eve döndüğünde kurulmuş sofrada sıcak börekler. her baba ocağına geldiğimde “bu senede kadro tamam şükürler olsun” diyen bendim oysa şimdi o karede eksik olanda benim anacığım.
45 yıl oldu seninle tanışalı ama şöyle oturupta ne ben sana nede sen bana bir derdin mi var dedik. aslında dertelenecek bişi de yok ama gel gör ki çok dertliyim anam. ne ben anlatayım nede sen dertlen benim yüzümden.