Umut Ölmez

Lise son edebiyat ders kitabı son şiiriydi diye hatırlıyorum; Umut Ölmez.. çeyrek asır geçse de aklımda kalan son satır “Pek neşesiz geçiyor şu köhne darboğazı!” Yine son anda değişen program ve aniden Ankara’ya gidiş. Sabah erken saatte tüm günü geçireceğim AVM’nin önünde taksiden iner inmez hemen bitişiğindeki yüksek binayı ve kapıdaki amblemi gördüğümde nasıl da heyecanlandım; insanlar servislerden iniyordu ve muhtemelen içlerinde sen de vardın… Öğle arası için mola verdğimde yine kapıya çıktım, tesadüfen karşılaşmayı umut ettim, bizi tanıştıran arkadaşımızı aradım, “git, ziyaret et” dedi, “yapamam” dedim, “bir daha ömür boyu seninle görüşmek istemiyorum” demiştim çünkü sana, gün bitti, pek neşesiz bir halde…