Bu mektubum kendime yazıyorum, hayat hiç ummadığı bir anda gelip çelme takıyor insanın ayağına..Hem de öyle bir çelme takıyor ki hayatın kökten değişiyor, aslında hayat değil de sen değişiyorsun sadece, bunu geç fark ettim. İnsan 2-3 yıl içinde bu kadar büyük bir çıkmaza girer mi ? Ben girdim ve o çıkmaz bi girdap gibi beni gittikçe içine çekiyor ,tam kurtuluyorum diyorum bakıyorum ki yine en dipteyim sonra bi bakmışım kaybolmuşum yine ..Kalbim atıyor ,nefes alsam neye yarar ki ben yaşamıyorum ,sanki artık bu hayatta benim gölgem var..Bazıları var benim gölgemde yaşıyor ,yaşıyor dediysem gölgemin üstüne basıp geçiyor,belki de artık acımıyor canım bilmiyorum onu bile bilmiyorum!Bazen ölmek istiyorum onu da yapamam diye korkuyorum ,o zaman bile aklıma başkaları geliyor ..Aklımı kaybediyorum gibi geliyor bazen sonra keşke kaybetsem diyorum o zaman kimseyi umursamam diyorum kimseyi tanımam.. Hangisi, ölmek mi? ölü gibi yaşamak mı daha kolay? Seçim senin…

Herkes para pul peşinde bense tek kalbimin peşinde. Eğer birini sever semde onun para zenginliğini değil ! Yürekteki zenginliğini severim. Sevgilim yok ama seversemde böyle olmalı..

” Kimsenin kimseden emin olmadığı, ama herkesin kendinden emin olduğu bir zamanda yaşıyoruz” diye başlıyorum…O, ” modern hayatın gölgesinde insan ” demiş, ben bütün yazıyı başlıkta özetlemeyeyim diye,” insan olmak” diye kısaltim… Yarinlarimiz için bu Günlerimiz feda ediyoruz. Zamanlarimizi aklımızdaki gelecek için harcıyoruz. Ve hiçbir zaman dönüp de boşa giden zamana bakmıyoruz. Bu Günlerimiz aslında dunlerimizin yarınları olduğu halde biz hep yine ” YARIN’LAR” arıyoruz. Insanlari tanıdıkça yalnızlığımizdan dahada bi mutlu oluyoruz. Yalnızlığımiz artarak ilerlediği halde biz yeni kişiler bekliyoruz. Herkesten vefa beklerken, hiç kimseye vafa gösteriyoruz. Saygı ve sevginin insan kimliği üzerindeki rolünü unutuyoruz. Tiyatro oyunlarıni izliyoruz bazen. ” TİYATRO ABARTMA SANATIDIR ” diyoruz ya hani. Bakıyoruzki artık tiyatroların gerçek hayattan bir farkı kalmamış. Oyuncularmi bu kadar iyi rol yapıyor, yoksa insanlarmi daha iyi oyun oynuyor ? Bu yüzdenmi artık herkes rol yapıyor.Dönüp bakıyoruz kendimize, kendimiz sandığımız kişiye anlamlar yüklediğimiz kendimize. ” HAYAT REPLIKLERI ÇALINMIS BIR TİYATRO SAHNESIDIR ” diyor modern çağın gölgesindeki bir yazar… Ve hala bekliyoruz, umudumuzu yitirmeden gelecek o güzel yarınları.