Akşam Gözlü

Merhaba Can yaram. Şimdi ne yapıyorsun neredesin bilmiyorum ? Bunu okuyacağın bile meçhul ama ben yinede içimi bu sayfaya dökmek istedim. Biz senle birdik tektik, candık, ömürdük. Sen bana ÖMRÜM derdin bende sana SONSUZUM…Sen beni bende seni severken bu ayrılık çok koyuyor bana. Aradan tam 8 sene geçmişken tekrar kavuşmuştuk. Kader bizi biraraya getirmişti. Noldu ha, ne oldu da bittik biz anlam veremiyorum. Seni benden uzaklaştıran ne bilmiyorum ? Hani savaşacaktık biz? Kabul etmeyeceklerini sende biliyorsun. Etmediler evet ama bu sebepten dolayı da benden ayrılman gerekmezdi. Bizim savaşmamız lazımdı. Şimdi ne mi oldu? Ölüyorum be sonsuzum. Sensilikten ölüyorum işte. Kalbim tekliyor. Ritim bozukluluğu başladı. Doktor “üzülme yoksa seni kurtaramayız” dedi. Hadi gelde üzülme, sen bende yokken ben nasıl mutlu olurum. Sabah olmasını hiç istemiyorum mesela, akşamları ağlaması daha rahat oluyor. Gündüzleri herkese gülücükler saçıp hiçbirşey olmamış gibi davranmaktan bıktım. Dön artı, dön, bunu bize yapma. Ailen veya ben diye seçim yap demiyorum sana ama ben sensiz sende bensiz yapamayız. Ömrüm, seni çok seviyorum ve hep de seveceğim. Ölene kadar da bekleyeceğim. Ne ölmeyi becerebildim nede yaşamayı. Araf gibi yaşamak.. keşke tek korkum karanlık olsaydı.. Acıyan sadece kanayan ellerim ve dizlerim olsaydı. Kalbim acıya öyle alışmış ki, artık hissetmiyroum yerini…Yaş dökülmüyor artık. Sanki dermandan ümidi kesmiş gibi… İnancımı kaybetmiş olabilirmiyim yaşama dair… Bilmiyroum böyle kaç gün daha dayanılır, kaç ay, kaç yıl…

Bu hayatı bana zindan eden insan… Bir kuşu kafese hapset, kuşun ömrü ne kadarsa benimde ömrüm o kadar olacak bil istedim….