Baba Sevgisizliği

Sevgili Babacığım,

Burdan sana yazıyorum. Belkide hiçbir zaman okuyamayacaksın, ama ben yine de yazıcam, içimi dökmek için.

Benim sana sevgim o kadar büyüktü ki; seni her nefes alışımda daha çok özledim. Babasına aşık bir kızdım ben. Mutluluğu, huzuru, aşkı,  aile kavramlarını sende aradım. Sevgiyi sende aradım hep. Belki bir gün seversin diye bekledim bu yaşıma kadar. Ve ne yazık ki hala bekliyorum farkında olmadan. Her gün lanet ediyorum kendime niye kendimi sevdiremedim diye, niye bizi beğenemedin diye. Keşke baştan anlasaydım. Kimsenin birbirini sevme zorunluluğu olmadığını. Keşke şimdi gitmeseydin. Sana doyamadan gitmeseydin. Bir kerecik sevmeden, sarılmadan gitmeseydin.  Keşke sevseydin baba. Keşke bana bir kere olsun baba olduğunu hissettirebilseydin. Keşke arkadaşlarımın babalarına bakıp ağlamasaydım. Sayende içimde o kadar büyük bir boşluk var ki ne yapsam da dolduramıyorum. Ve utanıyorum kendimden. Senin gibi bir babaya sahip olduğum için. Senin kızın olduğum için. Korkuyorum aynı zamanda da. Kendimi koruyamamaktan. Çünkü çok yorgunum. Belki yaşım küçük ama ruhum çok yaşlandı, hastalandı. Nefret ediyorum senden, beni bu hallere düşürdüğün için. Hayatı bana zehir ettiğin için. Bir kere olsun baba olamadığın için. Senin yüzünden insanlardan öyle tiksindim ki. Sen bana kimseye güvenmemem gerektiğini, sevginin yalan olduğunu,  bir insanın en fazla nasıl sürünebileceğini öğrettin. Keşke bunları böyle öğrenmeseydim. Keşke benimde bir babam olsaydı.