Dayıma Mektup

İsmail Dayı;

Bugün cehennem sıcağının buz tuttuğu bir gündeyim. Biraz önce umulmadık bir şekilde aramızdan ayrıldığın haberini alınca, Antalya buz tuttu sanki. Bir zamanlar gövdemizde uzanan kollardınız sizler… büyüdükçe çoğaldınız, çoğaldınız ama son zamanlarda birer birer kopmaktasınız. Geçenlerde Halil dayı, yahya Dayı, şimdi de sen.. Gittiğine mi daha çok üzülüyorum yoksa yalnızlığa dönüşüme mi bilemiyorum dayı…

şimdi seninle geçirdiğimiz günler geliyor aklıma.. ben seni babamın yurt dışındayken bizlere kol kanat olmandan hatırlıyorum… ben seni aynı şantiyede amelelik yaparken paylaştığımız katıktan hatırlıyorum.. ben seni oğlun osman ile ev tutatacaktıkta sonra vazgeçmiştin ve ben yalnız başıma ev tutmuştum, bir sonraki yılda yanımda kalmamıı istemiştinde bende bu kez inat emiştim, sende küsmüştün… ben seni daima gülümseyen ve gülümserkende ağzından eksik olmayan altındişinden hatırlıyorum…. ben seni eşin nezaketle uyum içinde ve hep neşeyle geçirdiğin günlerden anımsıyorum…

Hiç kimsemin kötülüğünü istemedin ve doğru bildiğin şeylerin hep arkasında oldun. zamansız gidişin beni çok üzdü be dayı.. mekanın cennet olsun…

Yeğenin Mehmet

0 replies

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *