Hayat Arkadaşım Kocama Mektup

AH BE ARKADAŞIM, HAYAT ARKADAŞIM, SEVGİLİ DOSTUM;
Ne iyi iki dosttuk biz seninle….  Sevgi dolu, tertemiz…Hiç ayrılmamacasına kenetlendi ellerimiz yıllar önce… Ve bunu sürdürdük yıllarca, art niyetsiz ve ihanetsiz… “BİZ AYRILAMAYIZ” diye çıktık yola. Ne çok anlam ifade ederdi bu benim için. O kadar emindik ki seninle çok mutlu olacağımıza…. Karşımıza çıkan her engeli sevgimizle aşacağımızı düşünürdük hep.  Belki şimdi sen yine aynı şeyleri düşünüyorsundur. Hatta bunu zaman zaman dile de getiriyorsun. Beni ilk günkünden çok daha fazla sevdiğini söylüyorsun bazen, hayatının anlamı olduğumu…. Bensiz yaşayamayacağını …. Ama sen de biliyorsun aslında “yok olan insanın” bir daha  hiç var olamayacağını….
Ben yok olmuş bir insanım artık.  Okyanusa açılmış bir küçük yelkenli gibi hissediyorum kendimi.  Şiddetle esen rüzgara direnecek gücüm kalmadı.  Sadece yaşamak zorunda olduğum için yaşıyorum.  Kendi iradeleri ve istekleri dışında bu dünyaya gelen iki varlığın sorumluluğu nefes almaya devam etme zorunluluğu getiriyor bana.. Eğer nefes almaksa yaşamak, evet yaşıyorum ben de.  
  N’olur yapma! sevgili dostum, hayat arkadaşım, eşim. Beni daha fazla incitme, üzme, mahkum etme bu hayata ve kendine..