İnsan İticiliği

İnsanlar neden böyle anlamıyorum. Neden bu kadar vicdansızlar. Çoğu kalbi yokmuş gibi davranıyor. Niye bu bencillik? Bazıları var ki çok fenalar. Yüzüne gülümseyip arkandan iş çeviriyorlar. Bazen gidip hayırlı işler diyip yüzlerine tüküresim geliyor. Bazı şeyler canımı çok yakıyor. Mesela kime güvendiysem hep yüz üstü kaldım. Kimi sevdiysem gitti. Kime yardım ettiysem hiç karşılığını göremedim. Ama sonra düşünüyorum. Ailesinin sevmediği birini kim sever ki ? Aile her şeydir. Ben hiç sahip olamadan kaybettim malesef ki. Ama hayattalar. Çok acıtıyor. Daha küçüğüm sanırım aklım almıyor çünkü. Ben size babalık yapamadım* der, başkaları için kendini öldürür. Senin gibi abla düşman başına* der, evden kovar ama başkasının ablaları için köpek olur. Sen benim kardeşimsin, can yoldaşımsın* der, arkandan kuyunu kazar. Anneniz kalır geriye sadece. Ama kıyamazsınız annenize. Üzülmesin diye gülücükler büyütürsünüz hep. Çok koyuyor insana. Kimsesizlik bitiriyor beni. İntihar etmek istedim ama yapamadım çünkü arkamda kalan bir anne vardı ve onu üzmek istemem asla. Kimse üzülmesin diye değil mi bu cefalar? Ben yoruldum yaşamaktan, beynimin uyuşmasından. Ruhum ve bedenim bana çok kızgın. Onlara iyi bakamadım. Bende Azrail’e kızgınım. Niye hala gelmedi* diye.