Patilerin İzleri

Bugün yine seni aradı gözlerim, geçtiğin yollarda.  Rastlamadım ne küçücük patilerinin izlerine, nede binbir renkten oluşan uzun tüylerine. Seninle karşılaştığımız günü hatırladımda, ekmek isterken tek ayağını kaldıran şirinin yanında küçücük bi yavruydun.  zaman zaman cinsine benzemeyen zayıf bir sesle miyav derdin. sonra evime konuk oldun. birlikte yedik birlikte içtik. sincaba benziyordun bir çok yanın, o yüzdende adını sincap koymuştuk.

Bir zaman sonra anne adayı oldun. zamanı değildi belki ama dinleyen kim ki beni. Sonrada bizlerin bilmediğini sandığın bir yerede yavruladın. aceleyle yediğin yemekten sonra doğruca o iğrenç yere koşardın. ben o iğrenç yerde neler çektiğini üzerine sinen mazot kokusundan anlardım. Bir gün tam kurtulacağın günlerde ansızın kayboldun.

Bu aralar hep kaybediyorum. Tüm sevdiklerim birer bire gidiyor. aslında şimdiye kadar gidenlerin nereye gittiklerini bildigimden içim biraz rahat. ama ya sen? bir çok yetim bırakıp gidemzsin sen? kimbilir hangi köpeğin egolarını tatmin ettin. yada sevgiden yoksun bir iki bacaklı yaratığın torbasına kurban gittin? kimbilir nerelerdesin? insanların bile açlıktan nefesinin koktuğu diyarların çöplüklerinde misin? Yoksa biraz iyimser düşünüp seni seven biriylemisin?

Seni mi anlatıyorum yoksa senden kalanlara baktıkça bana benziyen kendi mi? Bilmiyorum sincap. keşke sıra banada gelse artık