Ve Bir Akşam Üstüydü…

Öylece oturuyordum sessizce. Yerdeki sofranın başına oturmuş, kızımı besliyordum, o sırada kapı hızlı hızlı çalmaya başladı, bir anda irkildim ve gelen arkadaşımdı…’kocan kız kaçırmış’ diyordu. ‘kocan kız kaçırmış’… öylece kalakalmışım… konuşamıyordum ve yaşamıyor hissetmiyordum o anı.  ağlamak istiyor fakat gözyaşlarımı içime akıtıyordum.güçlü görünmek zorundaydım çünkü. evdeki herkes bana ‘üzüldün mü? Diyordu.üzüldün mü? Kısık bi sesle üzülmedim diyebildim sadece. üzülmedim…meraklı bakışlardan,konuşmalardan kaçmak istiyor fakat yapamıyordum. bedenim benim değildi sanki. ölesiye titriyordum…kızımı hemen uyutmuş ve herkesten kaçmak için arkadaşıma gitmiştim. gece olupta herkes uyuyana kadar da eve dönmedim. gece olmuştu ve eve döndüğümde herkes çoktan derin bir uykuya dalmıştı.ilk defa onsuzken korktuğum geceden kormuyordum. gözyaşlarımı gizlemişti gece. ölesiye ağlıyordum ve sabah olmasın istiyordum, hala onu seviyordum anlamsıca. ve bana bu kadar çok acıyı yaşatan adam için gözyaşı döküyordum. o gün ve o günden sonra hiç uyumadım. sabah olunca mecburen direnmek ve güçlü görünmeye çalışmak için zorda olsa işe gitmiştim hergün.ve hala inanamıyordum…

0 replies

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *