Yaşanmamışlık Hissi

Aslında her şey çocuk yaşlarda başlamıştı, ilkokulda. Önemsiz kişilerden ötürü birlikte olamamanın hikayesi bu. Birbirimize kimi zaman üstü kapalı, kimi zaman da açıkca itiraf etsek de hiçbir zaman “Biz” kavramını oluşturamamıştık. İlkokulda bir insan birini nasıl sevebilir bilmiyorum ama üzerinden bunca sene geçmesine rağmen başını yastığa koyduğun anda aklına hala o geliyorsa belki de bu hissin en doğru adıdır “yaşanmamışlık”. Evet biz asla birlikte olmadık. Yıllar yılı geçiyor bu ismi koyulmayan ilişki sanki hiçbir şey olmamış gibi, verilen sözlerin hiçbiri verilmemiş gibi, basit bir eski dostluk muhabbetine dönüşüyor. Yıllarca hiç konuşmuyor, başka yerlerde, başka çevrelerde, bambaşka hayatlar yaşıyoruz. Yıllar sonra karşılaştığımızda birbirimize karşı onca zaman neler yaptığımızdan söz ediyoruz samimiyetle ve gülüyoruz. İkimiz de biliyoruz hiçbir zaman olmayacağını, bambaşka dünyaların insanları olduğumuzu.

Evet cüzdanımda sevdiğim dost’larımın fotoğrafını taşırım bilirsin, şu an da seninki en önde duruyor. Uzun süre boyunca da öyle duracak gibi… Kendi kararlarından asla pişman olmamanı temenni ediyorum, yüzünden gülücükler hiç eksik olmasın, evet bu arada bu gece de uyuyamadım, hani şakasına “nasıl geçiyor bensiz oralarda zamanın?” demiştin ya gülerek. Ondandır.